Anton Johan Maassen (38)

Uit Bocholtz. Overleden op 16 oktober 1944 te Maastricht na verwondingen opgelopen tijdens granaatvuur te Bocholtz op 7 oktober 1944. 

Hij stond evenals Harrie Maijntz in de rust na een granaatvuur in de groentezaak aan de Dr. Nolensstraat om in een periode van voedselschaarste nieuw binnengekomen aardappelen te kopen, toen daar onverwacht nog een granaat insloeg. De vier gewonden, onder wie Anton Maassen, werden aanvankelijk overgebracht naar het Amerikaanse veldlazaret in het paterklooster van Bocholtz en daarna naar dat in Ubachsberg, waar Maijntz aan zijn verwondingen zou bezwijken. Daar achtte een Amerikaanse arts, die ook het Duits machtig was, het noodzakelijk dat de gewonden werden opgenomen in ziekenhuizen. Hij bekommerde zich daar persoonlijk om Maassen en Steinschuld werden overgebracht naar het ziekenhuis Calvarieberg in Maastricht, waar een enorme drukte heerste en het dubbele aantal bedden gevuld was; Steinschuld onderging diezelfde dag nog een zware operatie en wist met het andere slachtoffer, mevrouw Odekerken, te overleven. 

Harie Steinschuld zou invalide raken; indien hij in die omstandigheden zijn gezin niet zou kunnen onderhouden – zo berichtten de autoriteiten later – dan kon hij de gebruikelijke steun voor werklozen ontvangen, vermeerderd met 20%, terwijl ook de ziekenhuiskosten voor hem betaald zouden worden. Anton Maassen zou niet meer herstellen van de opgelopen verwondingen en overleed te Calvarieberg, negen dagen na in Bocholtz te zijn getroffen. Hij liet Elisabeth Maassen-Palmen als weduwe met drie kinderen achter, die ten tijde van Antons overlijden nog maar tien en zes jaar en één maand oud waren. Het gezin was woonachtig aan de Julianastraat. Het kreeg gedurende een jaar fl. 22,06 ziekengeld van het mijnbedrijf waar Maassen werkzaam was en zou daarna in aanmerking komen voor een weduwen- en wezenpensioen ter hoogte van 80% van het gewezen inkomen van de overledene, die dertig gulden per week verdiend had. Zodra de weduwe hertrouwde, verviel de uitkering.