Nieuwjaarstoespraak burgemeester Susanne Scheepers

Lieve inwoners van Simpelveld, beste vrienden,

Goed u allen te zien. Dat doet me deugd!

Voor mij is het inspirerend om te zien dat u bent gekomen om elkaar en ons als gemeente Simpelveld het beste voor dit jaar te wensen. Ik beschouw dat als een daad van optimisme. Want als we iets nodig hebben dan is het wel een optimistische spirit in onze mooie gemeente. Immers van het wereldnieuws word je de laatste tijd in ieder geval niet erg vrolijk.

Ik geloof dat de wereld – net als op kleine schaal Simpelveld – goede voorbeelden nodig heeft. Voorbeelden die tot navolging leiden, voorbeelden die ons verbinden en ons samensmeden tot een onbreekbare ketting. Uw aanwezigheid hier is alvast een positief voorbeeld daarvan. Ik draag de ambtsketen, de burgemeestersketting; u als inwoner van deze gemeente belichaamt het. Dank. Fijn dat u hier bent.

Wanneer ik u zo aankijk en mijn periode als burgemeester overzie, heb ik de indruk dat we ons qua optimisme in ieder geval geen zorgen hoeven te maken. Tegelijkertijd biedt dit voor mij zo belangrijke moment mij de gelegenheid om wat langer stil te staan bij waar we als gemeenschap vandaan komen, waar we nu staan, en hoe we samen verder willen. Want, laten we eerlijk zijn: het leven is niet altijd eenvoudig, en soms lijkt de wereld buiten onze gemeentegrenzen akelig dichtbij te komen. Het wereldnieuws stopt niet voor de grenzen van Simpelveld of bij de grens in Bocholtz.

Met name een grensgemeente als Simpelveld voelt de wind uit Europa sterker dan de bries uit Den Haag. Soms voelt de gevoelstemperatuur uit onze Tweede Kamer koeler dan die uit Duitsland en België. Om gehoord te worden in politiek Den Haag moeten we vanuit hier harder schreeuwen. Onze specifieke problematiek – letterlijk grensoverstijgende problemen – hebben voor onze regering niet de hoogste prioriteit, zo lijkt het. Maar, lieve mensen, we zijn niet in de wieg gelegd voor een rol als Calimero, noch als klagende underdog. We blijven aan de bal en zorgen ervoor dat we worden gehoord. We zijn klein, maar dapper; en ambitieus, niet te vergeten. In Den Haag weten ze waar Simpelveld ligt, daar mag u zeker van zijn. En wie het onverhoopt niet weet, die spijkeren we de komende tijd bij. We verstoppen ons niet-allesbehalve.

De situatie in Europa is zorgelijk, daar kunnen we niet omheen. Een groter wordende oorlogsdreiging hangt als een donkere wolk boven ons continent. Het doet me denken aan het weer dat we de afgelopen tijd hadden: je kijkt naar buiten, ziet dat zwarte wolken zich samenpakken, en weet dat je je regenjas en paraplu moet meenemen. Maar hoe bescherm je jezelf tegen stormen die je niet kunt zien, maar wel voelt? Het enige antwoord dat ik heb, is: samen. Door elkaar waar te nemen, elkaar vast te houden en waar nodig de helpende hand toe te steken.

Laten we er niet omheen draaien. De tijden van de koude oorlog waarin een reële oorlogsdreiging op de loer lag lijken terug. En terwijl je daar vroeger weinig of niets van merkte – het ijzeren gordijn was toch een beetje de ver-van-ons-bed show – ligt dat nu wel anders. Kwetsbare sectoren, waaronder zorg, infrastructuur en energievoorziening, blijken door cyberaanvallen uit Rusland daadwerkelijk kwetsbaarder dan vermoed. Het is aan de orde van de dag.

Lieve mensen, één ding weten we zeker en dat is dat onze zo vanzelfsprekend lijkende zekerheden onder druk staan. Dat we ons – gezamenlijk – moeten voorbereiden op onzekere tijden. Ik wil hier beslist geen onheilstijding over ons uitstorten, maakt u zich geen zorgen, noch de Derde Wereldoorlog aankondigen. Paniek is het laatste wat we nodig hebben. Wat ik wel wil is dat we ons gezamenlijk voorbereiden op mondiale instabiliteit en een toenemende onzekerheid. Dat zeg ik overigens in de wetenschap dat we in deze gemeente buitengewoon goed zijn in gezamenlijkheid, in gemeenschapszin, empathie en solidariteit.

Maar toch. Toch voelen we ook hier in onze eigen gemeenschap een verharding. Discussies worden scherper, de toon wordt harder. Het onbegrip neemt toe. De polarisatie wint aan terrein. En soms blijft het niet bij beledigende woorden. Ook in onze gemeente nemen bedreigingen helaas hand over hand toe. Dat raakt me diep, vooral wanneer deze verharding over de rug van onze meest kwetsbaren gaat: onze kinderen. Kinderen verdienen onze bescherming, niet onze verdeeldheid of nog erger; onze woede en agressie.

Ik beschouw het respectvol omgaan met ouderen, kwetsbaren en kinderen als de bakermat van onze civilisatie. Alles wat weerloos is, is immers van waarde. En wat waardevol is verdient onze zorg. Laat goede omgangsvormen, hulpvaardigheid, empathie en solidariteit alsjeblieft onze zorg zijn. Geef alsjeblief het goede voorbeeld daarin.

Economisch groeien de bomen niet tot in de hemel. Wie wel eens in een supermarkt komt of de gasrekening ziet, weet waarover ik het heb. Het leven is duur geworden. Ja, ook wij als gemeentebestuur moeten moeilijke keuzes maken. De financiële vooruitzichten zijn niet rooskleurig. Ik kan de zaken niet mooier voorstellen dan ze zijn. De buikriem moet worden aangehaald. Er zullen harde keuzes gemaakt moeten worden.

Keuzes waarbij we rekenen en hopen op uw begrip. Als je over onbeperkte middelen beschikt, is het maken van keuzes geen balanseer-act, maar een fluitje van een cent. Als er één ding is dat we in Simpelveld kunnen, dan is het verantwoordelijke keuzes maken. Al moeten we soms creatief zijn en bepaalde denkpatronen doorbreken – of zoals mijn oma altijd zei: “Je kunt geen omelet maken zonder eieren te breken.” Maar in Simpelveld breken we liever eieren dan het vertrouwen in elkaar. Dus hoop ik te rekenen op uw begrip voor de soms harde keuzes die we moeten maken. Keuzes die deze gemeente collectief ten goede komen.

Ik kan niet verder gaan zonder stil te staan bij de momenten die ons het afgelopen jaar hebben geraakt. We verloren een vrijwilliger, Jean Prickarts, bij een tragisch ongeval. Iemand die zich met hart en ziel inzette voor onze gemeenschap. Iemand die letterlijke bouwde aan het gemeenschapsleven, een man met een groot hart voor Simpelveld. Het trieste ongeluk herinnert ons er niet alleen aan hoe kwetsbaar het leven is, maar ook hoe belangrijk het is om elkaar vast te houden, met elkaar plezier te beleven én te rouwen; te lachen en te huilen.

Laten we de herinnering aan onze overleden dierbaren eren door verder te gaan met wat zij ons hebben geleerd: zorg voor elkaar en bouw samen aan de samenleving.

En gelukkig, lieve mensen, is dat precies wat we hier doen. Ondanks alles leeft de saamhorigheid in Simpelveld! Kijk naar hoe we vluchtelingen hebben opgevangen. Bewoners stonden op om te helpen, vrijwilligers meldden zich bij bosjes aan. Dat is de echte kracht van onze gemeenschap: we doen het samen. We werken aan projecten die verschillen van politiek inzicht of geloofsovertuigingen overstijgen. We hebben laten zien – en tonen dat nog steeds dagelijks – dat we groot zijn in medemenselijkheid. Dat een kleine gemeente een groot sociaal hart heeft.  

En wat te denken van ons bloeiende verenigingsleven? Of het nu de jeugdharmonie is, de carnavalsverenigingen, of de vrijwilligers die dagelijks klaarstaan; u bewijst keer op keer dat we samen sterker staan. Dat de toon die we aanslaan zorgt voor mooie muziek en een goede sfeer. Ook onze nieuwe pastoor, die al bij zijn installatie alle carnavalsverenigingen uitnodigde, begrijpt dat verbinding het hart van onze gemeenschap is.

Omdat besturen een kwestie van permanent vooruitkijken is zijn we gestart met onze nieuwe strategische visie: hoe willen we in 2040 wonen en leven in Simpelveld? Dit doen we niet van bovenaf, maar samen met u. Uw ideeën en dromen vormen dan ook de basis voor de visie op de toekomst. Niet in papieren visies of documenten willen we het verschil maken, maar daarbuiten op straat, in de wijk. Simpelveld is immers een gemeente van vlees en bloed, van emotie, van gevoel. We geloven in medemenselijkheid en dragen deze uit met onze voeten op de grond, onze harten tussen de mensen en onze hoofden in de wolken. Niet angst voor de toekomst, maar vertrouwen in elkaar brengt ons verder. 

Om ons geloof in die toekomst kracht bij te zetten hebben we vandaag de Jeugdharmonie Bocholtz uitgenodigd en treedt ‘Iech en die Anger Tswei’ op. Dat er creativiteit en vrolijkheid in ons leidingwater zit heeft de Schlaager Arena Bocholtz laten zien. Want nooit eerder hadden we zoveel aanmeldingen. Kennelijk zit er nog steeds erg veel muziek in onze gemeente. En waar muziek klinkt daar is ruimte voor vriendschap, voor gezellig samenzijn en optimisme. 

Lieve mensen, Simpelveld is geen perfecte plek. Maar het is wel onze plek. Een plek waar we elkaar de hand reiken, waar we problemen aanpakken, ze met elkaar uitspreken en waar we samen blijven dromen. De schakels van onze gezamenlijke band zijn sterk. Onbreekbaar zijn ze daarentegen niet. Die schakels vergen dus een permanent onderhoud, een voortdurende zorg. Ik weet dat we er uiteindelijk altijd voor elkaar zullen zijn. Nu is dat belangrijker dan ooit. Ik dank u allemaal voor uw inzet, uw liefde voor onze gemeenschap en uw vertrouwen. Samen gaan we de toekomst optimistisch tegemoet.

Dank u wel.

Susanne Scheepers
Burgemeester Gemeente Simpelveld